Ik heb de breekhamer van mijn muur gevonden! De muur die ik lang geleden heb gebouwd om niet meer gekwetst te worden. Die muur. Die hele dikke muur. Die muur die ervoor zorgt dat ik lekker in mijn eigen schulp blijf zitten. Dat ik niet opval maar lekker meega met de rest. En die ervoor zorgt dat ik geen emoties toon. Wat? Emoties? Wat zijn dat dan? Ik had geen idee. Ja blije positieve emoties, die ken ik wel. Maar verdrietige, boze of teleurgestelde emoties toonde ik minimaal. Voel ik me ook echt altijd zo blij? Nee natuurlijk niet, maar hoe voel ik me dan eigenlijk? In deze blog wil ik mijn ervaringen delen hoe ik mijn muur heb gebouwd en afgebroken. Hoe ik me meer bewust ben geworden van hoe ik me werkelijk voel en dit deel. En hoe ook jij dit kan veranderen als je dat wilt.

De bouw van de dikke dikke muur

Toen ik zes jaar was kreeg mijn vader zijn eerste herseninfarct, op mijn achtste zijn tweede. En toen ik twaalf jaar was kreeg mijn vader een derde en fatale herseninfarct waar hij aan overleed. Ik weet niet precies wanneer maar ergens in mijn jeugd heb ik een dikke muur om me heen gemetseld om geen pijn meer te voelen. Ik was heel gesloten en onbereikbaar. Nu, jaren later ben ik natuurlijk wel heel veel veranderd. Maar ik wilde van mijn belemmeringen af. Ik had het idee dat ik mezelf niet helemaal liet zien. En ik daardoor minder verbinding met mensen heb. Terwijl ik daar wel naar verlang. Ik kwam erachter dat die muur wellicht wel dunner was geworden maar er nog steeds zit. En dat die van beide kanten dicht was gebleven. Ok, ik werd niet zo snel meer gekwetst door mensen die dichtbij mij stonden. Maar ik toonde ook geen kwetsbaarheid en liet weinig echte emoties zien.

 

Als je heftige dingen meemaakt, neemt een automatisch piloot het over. Op dat moment kun je niet anders. Je bouwt een muur op en doet wat je op dat moment kan. Een overlevingstand. Het is een manier om een moeilijke periode door te komen. Heel nuttig voor dan, maar is dat nu nog nodig?

Bang voor afwijzing

Daar ben ik aan gaan werken. Maar ik vond het moeilijk hoor. Ik was heel bang. Mijn zoon vroeg mij laatst eens waar ik bang voor was. Ik ben namelijk niet bang voor spinnen, slakken of kikkers. Ik vertelde hem dat ik het donker soms wel eng vind of naast een steile afgrond staan. Voor grote vissen die in je tenen bijten als je in diep water zwemt. En dat ik bang ben dat hem iets zou overkomen. Dat ik ook weleens bang ben voor inbrekers of dat ons huis ‘s nachts afbrandt terwijl wij slapen, heb ik hem maar niet verteld ;). Ik wil hem daar natuurlijk niet ook bang voor maken.

 

Maar waar ik me niet zo bewust van was, is dat ik eigenlijk elke dag bang was. Ontzettend bang om afgewezen te worden. Om iemand door mijn muur te laten meekijken en te laten zien wat ik zie. Om me open te stellen. Om te delen wat ik echt denk en voel. Bang dat iemand dat stemmetje in mijn hoofd napraat. Dat iemand zegt dat het geen goed idee is. Dat ik niet goed, lief of slim genoeg ben. Dat ik maar beter mijn mond kan houden.

Zelfliefde

Ik ben aan mijn zelfliefde gaan werken. Ik ben mezelf gaan vertellen dat ik leuk ben. Leuk genoeg en goed genoeg en helemaal mezelf mag zijn. Dat ik mag geloven dat ik het kan, erop mag vertrouwen. Dat ik slim genoeg ben voor de dingen die ik wil doen. En hoewel ik dat steeds meer ging geloven, vond ik het nog lastig om te delen. Ik heb het nooit anders gedaan, ik weet niet hoe het moet. De patronen die ik heb aangeleerd pas ik niet zomaar aan.

 

Toen had ik met mijn coach bedacht om dan stokken achter de deur te zetten. Top idee. Als ik bijvoorbeeld iemand iets wil vragen, stuur ik diegene alvast een appje waarin ik zeg dat ik iets wil vragen. Op die manier kan ik er niet meer onderuit. Dat is dan mijn stok achter de deur. Maar het is een trucje. Prima trucje hoor. Je kunt heel veel trucjes aanleren om bepaalde dingen te gaan DOEN. Maar de muur, het schild of de harnas die je om je geen hebt gaat er niet eerder mee weg. Je kunt je muur een trendy kleur geven, je kunt mooie schilderijtjes ophangen aan je muur zodat het er mooi  en gezellig uitziet. Maar je laat dan alleen de buitenkant van jezelf zien. Terwijl je binnenkant zoveel mooier is. Je gaat met de trucjes voorbij aan je ZIJN. En je kunt jezelf pas helemaal zijn, als je jezelf ok vindt en je emoties toont.

Opengebroken

Ik probeerde regelmatig te mediteren om meer tot mezelf te komen. Verder heb ik veel Youtube filmpjes gekeken over persoonlijke ontwikkeling. Ik heb veel boeken gelezen, heb webinars gevolgd en ben naar events gegaan. Bij één van de events heb ik mijn lieve coach ontmoet waar ik fijne gesprekken mee voer en hulpvragen aanpak. En in die ontwikkeling ging ik steeds verder open. Allemaal met als doel mezelf weer opnieuw te leren kennen en meer naar mijn gevoel te (leren) luisteren.

 

Bij één coachsessie die ik had, kwam er een oud verdriet omhoog. Een situatie die zich in mijn jeugd herhaaldelijk had afgespeeld en waardoor ik die negatieve stem had ontwikkeld waar ik elke dag zo bang voor was. Door het te voelen en het verdriet toe te laten, kwam ik erachter waar ik het voelde. In mijn buik. En ik schrok ervan hoe vaak ik na die coachsessie het opnieuw voelde in mijn buik. Sta ik gewoon te wachten op mijn kinderen bij het schoolplein. En maak ik een praatje met een moeder die ik nog niet ken, shit zie je, nu voel ik het weer. Maar het hielp me wel! Ik werd me bewust van die momenten en probeerde me dan te ontspannen. Na die coachsessie is er iets in me opengezet. Of mijn muur is ingestort. Ik weet niet wat het precies is. Mijn emoties hebben een weg naar buiten gevonden. Ik ben me steeds vaker bewust van hoe ik me echt voel. Nu durf ik steeds meer te delen hoe het echt met me gaat. En ik merk dat ik dat fijn vind. Dat ik niet afgewezen of stom gevonden wordt. Dat het me helpt als ik meer deel. Ik ben geen koude kikker. Ik heb warempel emoties. En die mag ik laten zien, yes!

Verlangen of pijn

Als je iets wilt veranderen, dan heb je één van deze twee dingen nodig om het te laten lukken: Een heel groot verlangen of  een grote pijn. Dus of je moet het heeeeel erg graag willen. Of het doet je zo ontzettend veel pijn dat je wel moét veranderen. Bij mij is het verlangen groot, omdat het me pijn doet. Ik wil me niet langer verstoppen achter die muur. Ik wil me laten zien, ik wil delen waar ik mee bezig ben en welke mooie ideeën ik heb. Ik wil anderen inspireren. Ik wil leren en groeien. Ik wil iets betekenen in de wereld. Ik wil iets betekenen voor anderen. Ik wil anderen helpen met mijn ervaringen en alles wat ik heb geleerd. En beweeg stapje voor stapje in de richting waar ik heen wil. En als afsluiting van deze blog de titelvraag voor jou om over na te denken: “Durf jij je echte emoties te tonen?”. Ik hoor graag jouw ervaringen!

 

Ciao,

Renske

Eén reactie

  1. Super mooie blog, Renske! Ik vond je altijd al leuk en slim en goed in de dingen die jij doet. Ik ben blij dat je dat zelf nu ook vind. 😊 Mét emoties en deuren met stokken en zo! 💪🏼💪🏼💪🏼 Groetjes, Marieke

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *