Vier jouw feestje

Klik hier voor de sieraden van de sieradenlijn  “Vier jouw feestje”

Vier dat feestje is mijn motto. Een slinger staat voor mij symbool voor feest. De vlaggen als driehoeken zijn mijn lievelingsvorm. Het zit dan ook niet voor niks in mijn logo, het staat voor mij voor het vieren van het leven. Vier jouw leven. Elke dag. Niet omdat het moet, maar omdat je het kan. Omdat je zelf je keuzes maakt en je leven inricht zoals jij dat wilt. Omdat je er niks mee opschiet als je gaat klagen dat het regent. Ik ben altijd heel positief en dankbaar. Ik neem het leven zoals het is, ik sta achter mijn keuzes of ik probeer er iets aan te veranderen. Ik ken mezelf heel goed en weet hoe ik in elkaar zit. Een hele tijd heb ik mezelf dit laten geloven.

Innerlijke wat?

Ken je de innerlijke criticus? Die innerlijke stem in je die je verteld wat je allemaal niet goed doet? Deze innerlijke criticus is eigenlijk je beschermer, vanuit angst ontstaan. Ik had de innerlijke criticus best redelijk onder controle. Dacht ik. Tot ik mezelf een tijd geleden afvroeg: Vier ik zelf eigenlijk wel dat feestje? Leefde ik zelf wel zoals ik zou willen? Leef ik of word ik geleefd? Ok ik ben gelukkig. Ik heb een lieve man, 3 geweldige kids, een fijne baan. Ik heb lieve mensen om me heen. Een goed dak boven mijn hoofd. Tijd en geld om leuke dingen te doen. Kortom niks om over te klagen toch? Toch bleef het knagen… Maar alles is toch prima? Maar is dat echt zo, voel je je echt prima? Leef ik elke dag dat feestje? Nee, het bleek helemaal niet zo te zijn! Ik ben ontzettend dankbaar voor alles om me heen. Ik mocht nooit klagen van mezelf. Ik was heel streng voor mezelf en anderen. Ik kwam erachter dat ik heel goed ben geworden om overal het mooie in te zien. Maar vind ik dat echt? Vind ik echt alles zo mooi, ook de regen? Nee, natuurlijk niet. Als ik heel eerlijk ben, vind ik echt niet ALLES zo mooi. Ik heb die positiviteit zo sterk ontwikkeld om te overleven toen het nodig was. De wereld om me heen was niet altijd zo leuk toen ik jonger was. En mijn innerlijke criticus verzon er nog eens van alles bij. Mijn perceptie van de wereld klopte vaak niet. Als tegenhanger ging ik overal iets moois in zien. Ik ben een grote optimist. Mijn glas is halfvol en zo niet dan komt dit ook wel goed. En ik ben een doorzetter. Ik hou van die instelling. Ik kan die ook enorm waarderen bij anderen en geniet als mijn kinderen niet zomaar opgeven. Maar het helpt je niet altijd. Het is soms ok om op te geven. Om iets los te laten omdat het je niet verder helpt. Zodat je door kan groeien. Dat heel veel prima is, is natuurlijk geweldig, maar wat als je er perfect van kan maken? Wat als alles nog een tikkeltje beter kan?

Ik had ook…maar nu

Ik zit in de trein die maar doordendert. De trein stopt soms even. Ik stap uit om even bij te komen, maar zodra ik instap gaat alles weer net zo hard aan me voorbij als ervoor. Ik had ook gewoon kunnen blijven zitten. Genieten van al het moois dat aan me voorbij raast terwijl ik door het raampje naar buiten kijk. Met een eigen perceptie en gedachten van schijn. Met zekerheid en structuur. In het ritme, mee met de rest van de wereld. Binnen grenzen en met beheersing. Met veel spanning en gedoe. Heel veel doen doen doen, met veel stress en een heel vol hoofd. Waarbij “willen” verandert in “moeten”. Niet omdat ik dat wil, maar omdat ik niet weet hoe het anders kan.

Totaal leeggezogen

Mijn baan, waar ik al 9 jaar werkte, was prima tot de werkzaamheden en omstandigheden maakte dat mijn energie steeds minder werd om er iets van te maken. Een hele tijd ben ik doorgegaan. Er veranderde weleens wat en door mijn eigen inzet en optimisme leek het weer een tijd goed te gaan. Maar dit hield nooit heel lang stand. Tot ik voor mijn gevoel totaal leeggezogen was. En ik de keus maakte om ermee te stoppen. Een moeilijke maar dappere beslissing. Een beslissing die zorgde voor een periode van bezinning. Mezelf echt leren kennen, de mooie én ook minder mooie eigenschappen. En eentje die maakt dat ik nu deze blog schrijf. Dat jij nu deze blog leest. Wie had dat gedacht? Ik zeker niet toen! Ik denk dat ik nooit stop met mezelf verder uitpluizen. Voor mij zijn veel dingen nu helder geworden. Maar er is nog genoeg troebel om mee aan de slag te gaan. En dat is ok. Ik vind het heel boeiend en betrek je graag in mijn proces om je te inspireren en te laten nadenken waarom jij doet wat je doet.

Welke trein kies ik?

Ik  loop over een pad door een mooi bloemenveldje, áchter het perron. Een pad waarbij pijnlijke doorns soms in mijn voeten prikken. Met gemene insecten waarvoor ik weg ren en die maken dat ik mijn pad soms kwijt ben. En met fijne zachte wolkjes waarop ik soms even lijk te kunnen zweven. En terwijl ik mijn pad terug zoek, zie ik allerlei treinen voorbij komen. Sommige denderend of suizend zo hard, sommige schokkerig, sommige stoppen even. Sommige treinen zijn heel stil, die hoor ik bijna niet. Sommige treinen zijn heel mooi geverfd of versierd van buiten, maar van binnen pikzwart. En weer anderen maken heel veel herrie. Ik ben er nog niet uit in welke trein ik zal stappen. Maar terug op die doordenderende trein waar ik eerder in zat? Dat voor mij nooit meer.

Vier jij jouw feestje? Denk je weleens: wat gaat de tijd snel? Zou je meer willen genieten van elk moment van de dag? Heb je gedachtes die jou belemmeren? Zit je op een sneltrein, een stoptrein of sta je op het perron naar alle treinen te zwaaien?

 

Ik hoor graag van je!

Ciao,

Renske

 

 

Coachtrainees gezocht!

Ik ben 12 oktober gestart met de opleiding tot Mental Coach. Ik zoek 2 (voor mij onbekende) mensen met een hulpvraag, ken je iemand? Mail me s.v.p. even op info@lemontwist.nl

 

Onderstaand gedicht werd tijdens mijn eerste opleidingsdag voorgelezen door mijn docente. Ik vond hem erg passend bij deze blog 🙂

 

Als niets meer moet

Als niets meer moet, is dat ont-moeten
Als niets meer moet, mag ik er zijn
Als niets meer moet, is alles mogelijk
Dan doet ontmoeten niet meer pijn

 

Het moeten zet me achter tralies
Met monsters om me heen op wacht
Afwijzing, Woede en Vernedering
Maar IK ben het die mezelf veracht

 

Ik maak van willen meestal moeten
Omdat ik steeds naar iets verlang
Goedkeuring, liefde of aanvaarding
En daarom ben ik altijd bang

 

Als niets meer moet, ontmoet ik Vrijheid
Zij wordt mijn liefste kameraad
Zij accepteert, steunt en vertrouwt me
Ik weet dat zij me nooit verraadt

 

Dan kan ik jou ook vrijheid geven
Ik houd je niet meer in mijn macht
Jij hebt recht op je eigen leven
Op jouw manier vanuit je kracht

 

Als niets meer moet, kan ik ontmoeten
Gewoon omdat het dan zo gaat
Niet meer de eis ontmoet te worden
Geen angst meer dat je me verlaat

 

Want zonder moeten is er Vrijheid
Vol liefde en humor spoort ze me aan
Om elk aspect van mezelf te beminnen
En zo het leven aan te gaan

 

Ik wil mezelf nu graag ontmoeten
Verlost van uiterlijke schijn
Ik sta mij toe niets meer te moeten
En eindelijk mezelf te zijn

Brigit Rozestraten (juli 2003)