Daar heb je het weer!

 

Wow wat irritant!

Als je je ergens aan irriteert, heeft dat niks met die persoon of de situatie die je irriteert te maken. De oorzaak van de irritatie ligt vaak in het verleden. In het verleden heb je een keer iets meegemaakt, waarbij er bijvoorbeeld verdriet, pijn of teleurstelling was. Als er nu iets voorkomt waarbij ook maar een klein beetje die zelfde situatie bij je terugkomt, kan dit voor veel irritatie of zelfs woede zorgen in het moment van nu. Je hebt het zelf niet in de gaten, dit gebeurd helemaal onbewust. Je denkt vaak dat je in het heden dingen tegenstaan terwijl dit vaak te maken heeft met ervaringen die je vroeger hebt opgedaan.

Nu ik zo bezig ben geweest met mijn persoonlijke ontwikkeling, heb ik vaker door wanneer ik me irriteer. En snap ik beter waar deze irritatie vandaan komt. Van één ding kon ik dit alleen niet. En dat irriteerde me dan weer mateloos omdat ik niet snapte waarom ik me hier zo erg aan irriteer! Ik kan er namelijk echt niet tegen als mensen klagen. Dat alleen al vind ik irritant. En klagen over het weer nog veel irritanter. Maar ik ben erachter gekomen hoe dat komt. Ik weet nu waarom…

Ineens wist ik het

Een paar weken terug hoorde ik iemand op een afstandje klagen. En ik merkte aan mezelf dat ik me eraan irriteerde. En baalde er tegelijkertijd van. Waarom kan ik dan niet gewoon accepteren? Mensen klagen nou eenmaal gewoon. Is dat zo? Of dat nou zo nodig is kom ik zo op terug maar waar ik graag achter wilde komen, is waarom ik me hier eigenlijk zo aan irriteer. Ik heb er even over nagedacht maar kwam er niet echt uit. Tot ik op een zondagavond op de bank zat, en na een beetje tv kijken, nog in mijn studieboek zat te lezen. Ineens wist ik het. Ik dacht er dat moment niet eens aan. Ik was aan het lezen over hoe je brein werkt, dat dan weer wel. Maar ineens wist ik waarom ik me erger aan mensen die klagen.  Waar het is ontstaan. Vanaf welk moment dat klagen van anderen mensen me zo tegen ging staan.

Toen ik namelijk als twaalfjarig meisje mijn vader verloor, stortte mijn wereld in. Terwijl de rest van de wereld gewoon doorging alsof er niks was gebeurd. Anderen mensen klaagden over in de file staan, niet weten wat ze aan moeten doen of een beetje regen. En ik snapte toen niet waarom mensen klaagden over die kleine onbenullige dingen. Zolang er niemand ernstig ziek was of doodging, vond ik het geklaag niet geoorloofd. Ik bedoel maar, mijn wereld was ingestort, mijn lieve papa was er niet meer. Ik voelde een diepe moedeloosheid of in dit geval vaderloosheid ;). En ik heb denk ik vanaf dat moment besloten dat klagen niet iets voor mij is. Wat kon er erger zijn dan het overlijden van mijn vader? Daar was ik boos over en verdrietig en mocht ik over klagen. Verder niet. Niemand.

Als ik nu iemand hoor klagen komt echt niet helemaal het verdriet of de pijn terug van het overlijden van mijn vader. Alleen wel een heeel klein beetje dat gevoel dat ik toen had als iemand klaagde. En dat maakt dat ik me dan irriteer. Dat ik denk “Zeur niet zo of doe er iets aan” “Zeik niet zo, wat maakt het nou uit”, en heel diep van binnen “Jou vader is niet overleden!” Terwijl dat misschien niet eens waar is. Maar dat is wat dat meisje van twaalf voelde. Zij kon het nog niet in perspectief zien.

Klagen is liefdeloos

Hoewel ik dus van mening ben dat klagen best wel zinloos is. En het veel negatieve energie verspreid. Weet ik heus wel dat sommige mensen klagen fijn vinden, dat het oplucht. Samen klagen brengt iets gemeenschappelijks, het geeft soms verbinding. Alleen vind ik het niet nodig, niet nuttig en het irriteert me. Enorm. Dat zal het altijd blijven doen. Maar nu ik weet waarom het me zo irriteert, kan ik het op dat moment beter plaatsen. Minder oordelen en klagen over klagende mensen ;). En daarom vind ik het fijn dat ik nu weet waar de irritatie vandaan komt.

En bij dat weten komt dat ik ook veel liever voor mezelf kan zijn. Eerder dacht ik bijvoorbeeld snel negatief over de persoon die me irriteerde. Én vond ik mezelf tegelijkertijd niet aardig om zo over iemand te denken. Ongeacht of iemand het geklaag zo bedoeld heeft, mijn gevoel van irritatie komt vooral ergens anders vandaan. Daarmee maak ik het hele gebeuren veel zwaarder. Met die energie zou ik iemand totaal de wind van voren kunnen geven en lekker dat verdriet en die boosheid en pijn van dat twaalfjarige meisje in mij eruit kunnen gooien! Dat is bij ruzie ook vaak wat mensen doen. Oude pijn eruit gooien. Terwijl de situatie op zich, helemaal niet zo erg is en de andere persoon totaal wordt overspoeld. Of bij de ander komt ook iets ouds omhoog en dan gaat het lekker tegen elkaar in. Nu denk ik minder negatief over de klager, diegene zal wel zijn/haar eigen redenen hebben. En nu ik weet waarom ik me irriteer, vind ik het ok van mezelf. Yeah.

 

Ik spreek niet zo snel uit dat ik me ergens aan irriteer, d.m.v. deze blog dus wel ;). En ik zet graag mijn positieve energie in om geklaag van iemand enigszins om te buigen. Vooral als het over het weer gaat.

Irriteer jij je weleens ergens aan? Waaraan? En kun je achterhalen bij jezelf waar dit misschien is ontstaan? Of hoe ga jij om met klagende mensen? Laat een reactie achter en inspireer daarmee weer anderen.

 

Ciao!

Renske

 

>>>

Bonus

 

Daar heb je het weer!

Klagen over het weer is wat bijna iedereen doet. Maar wat ik zo zinloos en nutteloos vind is dat je er niks aan kan veranderen. Nou ja eigenlijk ook wel. Als je het te koud vind, emigreer dan naar een warmer land. Als je het te warm vind, ga dan ergens noordelijker wonen. Dat het weer invloed heeft op ons humeur is een feit. Hoeveel invloed het op jou heeft, bepaal je dan weer zelf. Hoe je in elkaar zit, of hoe je bent opgevoed maakt ook hoe je ermee omgaat. En vooral hoe je mindset is. Hoe positief je in het leven staat. Mijn advies is: neem het weer gewoon zoals het komt. En de zon is een cadeautje.